In de klimaatwereld is enige paniek uitgebroken sinds Donald Trump is verkozen tot president van de Verenigde Staten. Enerzijds begrijpelijk, want als de machtigste man ter wereld een klimaatontkenner is, dan is dat reden voor grote zorg. Klimaatverandering is wetenschappelijk onomstreden en vormt één van de grootste opgaven waar wij als mensheid voor staan. Dat Trump daar niet in gelooft, zegt alles over Trump, maar niets over het klimaatprobleem. Het gaat hier niet om ‘geloof’, maar om een wetenschappelijk diepgaand onderzocht fenomeen: de mens beïnvloedt het klimaat op aarde op significante wijze, met alle schadelijke gevolgen van dien.

Trump kan gaan her-investeren in schalie-olie en gas, alleen is dat een instabiele markt, met volatiele gas- en olieprijzen, waar op termijn niet veel geld meer valt te verdienen. Zeker als de olieprijs structureel lag blijft, is het maar zeer de vraag of de VS daar economisch garen bij spint, die kans lijkt heel klein. Ook dit is een mondiaal verschijnsel: de kolenmarkt ligt wereldwijd volledig op zijn gat, de oliemarkt lijdt onder de lage olieprijs, evenals  de gasmarkt die daaraan is gelieerd. Bovendien wordt fossiele energie op de financiële markten steeds meer gezien als een investeringsrisico.

Geopolitiek zien we dat alle grootmachten streven naar energie-autonomie. Zo heeft China allang gekozen voor duurzame energie, en is het wereldwijd al de grootste producent van wind-energie en de één-na-grootste op het gebied van zonne-energie. Ook Europa zet in op duurzame energie, met Duitsland als absolute koploper.